uzun hikaye bölüm.1

Dedesinin hikayelerine hep ilgi duymuştu zaten.. Dedesiyse anlatmaktan bıkmadığı o hikâyeleri tıpkı yaşarken olduğu gibi heyecanla dur durak bilmeksizin anlatıyordu. Bazı hikâyelerini anlatması yarım günü buluyordu. Ama o dinlemekten hiç yılmıyor aksine keyif alıyordu. Sırf bu hikâyeleri düzenli olarak dinleyebilmek içindi izne çıkışı zaten.
o sene 29. Yaş gününde aynı zamanda bankadaki 5.yılını da dolduruyordu. Ancak o 5 yıl ne sen sor ne o söylesindi. Çalışmaya ailesinden miras kalan borçları temizlemek için devam etmeliydi ancak bu onun için aynı zamanda her gün kendi mezarını kazıp içine girmek gibiydi. Arkadaşlarıyla kurduğu o küçük ama herkesten ve her şeyden uzaklaşabildiği grup ise yaklaşık 2 yıldır toplanmıyordu. Hatta grup elemanlarından bazıları yaşadıkları maddi zorluklar yüzünden enstrümanlarını bile satmak zorunda kalmışlardı. Ve hayat artık onun için artık büsbütün sıkıcı bir rutine dönüştü. Annesi ve babasını sevmiyordu, sevemiyordu bir turlu. Ona göre bir anne ve baba çocuklarını yeni doğduktan sonra niye terk edip gitsinlerdi ki? Hep bu nefretle büyüdü. Çocukluğuna dair hatırladığı her şeyin içinde dedesi vardı. O, madalyaları olan bir kahraman, bir savaş gazisiydi. Oturup kalkmayı da ondan öğrendi, yemek yapıp kendine bakmayı da…

Dedesi , eşi genç yaşta vefat etmiş 3 çocuğundan hayır görmemiş, her işini kendi yapmaya alışmış huysuz bir savaş gazisiydi.. Rıfat’ı ona terk ettikleri gün anladı hayatın aslında kendine bir şans daha vermiş olabileceğini. Onu hiçbir çocuğunu yetiştirirken yaptığı gibi yalnız bırakmadı. Çünkü karısı vefat ettikten sonra girdiği bunalım yüzünden hep uzak yerlere tayin istemiş, içki sorunu başlamış ve de çocuklarına ihtiyacı olan o sevgiyi hiç verememişti. Vermek istemedi belki de... ne de olsa o emrinde binlerce askeri olan bir albaydı… Onu insan yapan parçasını da kaybettiğinden beri iyice huysuzlaşmış, darmadağın olmuştu. Çocuklarına da hep başkaları baktı. bu yüzdendi belki de Rıfat’a kucak açması. Belki onda da bastırılmış bir ebeveynlik duygusu vardı ve açığa çıkmıştı Rıfat’la beraber. Küçücüktü yanına aldığında... Rıfat ismini de o koymuştu zaten...

Hep korudu Rıfat’ı. Hep kolladı. En iyi okullara gönderip, en iyi hocalardan ders aldırttı ona...

Günler, aylar derken yıllar birbirini kovaladı ve Rıfat üniversiteden mezun oldu. Bir iş buldu ve artık kendi dairesine çıkmasının doğru olacağını ancak böyle hayata gerçekten atılabileceğini söyledi dedesine… Ali Eşref Bey bu kararı zaten biliyormuşçasına olgunlukla ve destekleyici bir biçimde karşıladı. Rıfat onu hep bir baba olarak görmesine karşın hiç baba dedirtmedi kendine Ali Eşref Bey... Gerçekleri bilsin istiyordu. Her şeyi anlatıyordu ona ama bir hikâye gibi... o tok sesi her ne kadar kötü şeyler anlatsa da bazen (ailesiyle ilgili) hep güven verirdi Rıfat’a... Rıfat zayıf, elmacık kemikleri çıkık, ela gözlü, geniş omuzlu kendi halinde bir çocuktu... Bunlar en belirgin fiziksel özellikleriydi onun. Dışarıdan gören sataşırdı belki ancak umurunda mıydı küçük Rıfat’ın? Dedesi vardı onun... Kahraman dedesi...

İşte bu güven kendisine olan özgüveninin bir teminatı gibiydi. Evden ayrılma kararında da inkar etse de bu neden etkiliydi.

Dedesiyle beraber eşyalarını toplayıp , daha önceden Beyoğlu’nda tuttuğu daireye yerleştirdiler... Aradan 5 ay geçti.5 sıkıcı artık rutine oturan ay.5 robotik ay.

Sonbahar başıydı…

 Telefon çaldı. Rıfat bu bilmediği numarayı görünce yine yanlış numaradır ya da bankanın farklı bir şubesinden aramışlardır diyerek sıkıcı sesini o ciddi ancak bir o kadar da sıkıcı tona burudu. Hattın diğer ucunda Türkçesi çok da düzgün olmayan bir adam sesi ona Almanya’da bir trafik kazası yaşandığını ve de ölen 2 kişinin en yakını olarak onu aradıklarını söylüyordu.